Τις προάλλες στο κτίριο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, βρέθηκα μπροστά σε ένα συνηθισμένο πλέον σκηνικό. Εκεί είχαν προσαχθεί συλληφθέντες για τα επεισόδια για τις πορείες για τον Γρηγορόπουλο. Έξω από το κτίριο ομοϊδεάτες τους διαδήλωναν. Κάποια στιγμή τα πράγματα φορτίστηκαν αρκετά και στην ουσία, οι διαδηλωτές θα έμπαιναν μέσα στην Εισαγγελία. Γνωστά πλέον σκηνικά, αριστερίστικης ψευτομαγκιάς... Και έβλεπα τους προσαχθέντες στην Εισαγγελία. Με ύφος υπερήφανο, με προκλητική συμπεριφορά έναντι των πάντων. Χωρίς κανένα φόβο, χωρίς καμία συστολή για ό,τι έχουν κάνει. Νέα παιδιά που άθελά τους υπηρετούν σχέδια άλλων. Νέα παιδιά που έχουν μπολιαστεί με μίσος ταξικό και ιδεολογικό. Νέα παιδιά που όμως δεν είναι ούτε εργάτες, ούτε άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου. Είναι παιδιά πλουσίων οικογενειών, παιδιά του Ψυχικού. Παιδιά που έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα, με μόρφωση, με σπίτια πίσω τους που τα υποστηρίζουν. Χωρίς άστεγους δίπλα τους και μετανάστες. Και όμως, αυτά τα παιδιά, οι δήθεν «επαναστάτες», με αφορμή μία διαδήλωση, έφτασαν στο σημείο να προβούν σε πράξεις με ενδεχόμενες καταστροφικές συνέπειες. Αλλά αυτό δεν τους νοιάζει. Ήταν, είναι και θα είναι συμμορίτες, αλλά με γεμάτες τσέπες. Απ΄ έξω λοιπόν οι δικοί τους, με την ίδια μίζερη αντίληψη για την κοινωνία και τα δρώμενά της, αλλά με ένταση και αγωνιστικό φρόνημα. Κάτι το οποίο αν μη τι άλλο πρέπει να τους αναγνωριστεί. Είχαν έρθει να συμπαρασταθούν στους συντρόφους τους. Και έρχονται στο νου μου άλλα περιστατικά.
Από την αντίπερα όχθη. Έρχονται στο νου μου οι τέσσερις νεκροί στη Μarfin. Τέσσερις, γιατί δεν μνημονεύει κανένας το μωράκι που είχε στα σπλάχνα της η μία από τους νεκρούς. Υπάλληλοι τράπεζας ήταν, που δούλευαν να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες τους. Δεν ήταν βιομήχανοι, ούτε εφοπλιστές. Και κάηκαν στην ουσία ζωντανοί, γιατί τα σκουλήκια της άκρας αριστεράς έτσι ήθελαν. Αν εξαιρέσει κανείς τις διαμαρτυρίες, ήρεμες και σιωπηλές στον τόπο της θυσίας τους, διαδήλωση άλλη δεν έγινε. Ούτε διαμαρτυρία, ούτε δρόμοι κλειστοί, ούτε βιτρίνα έσπασε. Επίσης έρχονται στο νου οι αναρίθμητοι νεκροί αστυνομικοί. Θύματα της τρομοκρατίας. Νεκροί της 17Ν και του ΕΛΑ.
Τίποτα και για αυτούς. Καμία αντίδραση. Καμία διαμαρτυρία, κανένας τσαμπουκάς. Και μη βιαστούν κάποιοι να πουν ότι παίρνω θέση υπέρ των αστυνομικών γενικά. Απλά έτσι είναι τα πράγματα. Και όχι μόνο για θύματα τρομοκρατικών ενεργειών. Αλλά και για άλλους που έπεσαν στον βωμό του καθήκοντος. Στην καθημερινή πάλη κατά όλων των μορφών του εγκλήματος. Αλλά και για άλλους που δεν πέθαναν, αλλά έμειναν φυτά και παράλυτοι... Περιστατικά αρκετά.. Για αυτούς καμία μαζική πορεία δεν έγινε. Καμία 24ωρη απεργία, καμία κινητοποίηση, με το απλό και μόνο αίτημα να σταματήσουν η βία και το αίμα. Όχι. Γιατί τα θύματα της άλλης πλευράς δεν είναι ούτε αριστεριστές, ούτε αναρχικοί... Είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που όμως σκέφτονται και πράττουν αλλιώς, έχουν μία άλλη ιδεολογική θεώρηση των πραγμάτων. Άρα δεν έχουν δικαιώματα... Ας σταθούμε λοιπόν στην κυριολεξία προσοχή, σε αυτούς για τους οποίους δεν γίνονται διαδηλώσεις.
Για τους νεκρούς, τους τραυματίες, για αυτούς που ό,τι και αν συνέβη, πέρασε τελείως αθόρυβα. Και αφού ίσως δεν είμαστε άξιοι να κάνουμε κάτι πιο έντονο και πιο αγωνιστικό για αυτούς, τουλάχιστον ας μην τους ξεχάσουμε ποτέ... Τουλάχιστον αυτό...
Τάσος Δημητρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου